De laatste weken in het paradijs

Vrijdag 2 maart 2012

Het is heel vertrouwd in het Ezelparadijs, bijna alles is nog zo als het was.
Enkele van de oudste ezels zijn inmiddels gestorven. De leegte die ze bij Marleen hebben achtergelaten is meteen weer opgevuld door een paar nieuwe ezels, oud, versleten en doodmoe gewerkt.
Choco en Hector krijgen een plekje naast elkaar in stal numero drie. Gelukkig gedragen ze zich nu wat beter dan de vorige keer. Toen liepen ze hier nog zo met hun jeugdigheid te pronken, dat de andere ezels vaak dekking moesten zoeken. Vooral Choco, die waarschijnlijk te vroeg bij zijn moeder is weggehaald en in de eerste jaren niet goed is opgevoed kan ongelofelijk lomp zijn. Ook ik ben altijd op mijn hoede, hij loopt dwars door je heen als je toevallig in zijn weg staat. Verder is hij een schat van een ezel hoor, die altijd in is voor een knuffel. Hekkie daar en tegen is niet zo knuffelig, maar wel voor jan en alleman heel elegant. Net als wij, zijn ook zij, in de twee afgelopen jaren duidelijk gegroeid.

Luc gaat zich helemaal uit leven in het bouwen van een douchegebouwtje voor het campingplaatsje. Een stukje van de appelboomgaard is daarvoor afgezet, zodat de ezels er niet kunnen komen. Een enkele douche hoeft er maar in te kunnen, want het terreintje is niet groot. Groots is wel het vergezicht van daar , prachtig met al die bergen rondom.
In Portugal heeft Luc, de Zwitserse Patrick over kunnen halen om hem te komen helpen. Hij en zijn vriendin zijn er al een dag eerder dan wij. Ze hebben hun oude camper tot helemaal beneden bij het huis gezet. Ik wil er echt niet bij zijn als dat ding straks bij vertrek de berg weer op moet worden geduwd. Ik heb zo goed als geen fantasie, maar in gedachten een voertuig zien kantelen lukt me op een of andere manier altijd wonderwel.
Maar voor het zo ver is, graven Luc en Patric samen eerst het gat voor de fundamenten en vullen het daarna met stenen en beton. Daarna houdt het jonge koppel het voor gezien in het paradijs. Al die ezels en vooral de zes honden die hier nu rondlopen zijn hen net iets teveel. Naast de vier vaste honden heeft Marleen er twee tijdelijk overgenomen van het overvolle asiel hier in de buurt. Een van de honden is Loba, met haar lange oren tot bijna op de grond. Loba is zo goed als blind, ze heeft haar hele lange leven in een pik donkere schuur geleefd. Daar heeft ze ontelbaar veel nesten met jongen groot gebracht en als dank daarvoor is ze nu op haar oude dag op straat gezet. Loba is hier omdat het niet meer lang zal duren voor ze dood zal gaan, Marleen legt haar deze laatste weken extra in de watten. Ze is nooit zindelijk geweest en hoeft dat nu ook niet meer te worden. Voor ons betekent dat op onze tanden bijten, vanwege de penetrante geur. Voor Patric en Rachel een te grote opgave, zoals ik al zei, ik ben er niet bij als ze vertrekken.
Gelukkig voor Luc, komt Harrie op dat moment voor tien dagen in het Ezelparadijs werken . Harrie heeft jarenlang samen met zijn toenmalige vrouw het grootste ezelopvangcentrum van Nederland geleid. Hij staat nu op een keerpunt in zijn leven en is blij dat hij Luc kan helpen met bouwen en de ezels even kan laten zijn voor wat ze zijn.
In een paar dagen tijd zetten ze samen een prachtig houten huisje neer. Als ik hen tussendoor van drank en lekkers mag voorzien, geniet ik er van om hen zo heel soepel samen bezig te zien. Wat de een niet weet, dat weet de ander wel en wat de een niet kan, dat kan de ander wel. Wat ze samen niet weten, wordt ter plekke bedacht en dat levert zo een stel vernuftige handigheidjes op.
Zodra Marleen de tegels en het sanitair heeft uitgezocht wordt ook dat vakkundig geplaatst en van leidingen voorzien. Als Harrie na tien dagen weer naar Nederland vertrekt moet enkel nog het golfplaten dak op de spanten worden gelegd. Helaas zijn de golfplaten er nog niet, ondanks de vroege bestelling laat de levering op zich wachten.

Mijn verhaal is anders, Ik ben in het Ezelparadijs omdat Luc beloofd heeft de douche te zullen bouwen. Ik heb even geen behoefte aan volle werkdagen en ben nu liever wat meer alleen.
Ik loop met mijn ziel onder de arm en die is behoorlijk zwaar.
Ik help `s ochtends en `s avonds met het voeren van de ezels en daartussen schrijf ik alle uren vol. Ons verblijf in de Algarve wordt een lang verhaal. We logeren op de bovenste verdieping in de mooiste kamer van het huis. Er staat een bureau om aan te werken en een kachel tegen de koud. Ik schrijf er dag na dag de sterren van de hemel. Mijn ruwe boerinnenhanden worden weer zacht en gaaf, maar mijn maag raakt meer en meer van streek. Ik neem geen deel meer aan de maaltijden, enkel gekookte worteltjes krijg ik nog verteerd. Prettig gezelschap ben ik niet , ik weet het, maar het zij maar even zo.
Terwijl de golfplaten op zich laten wachten, gaat Luc door zijn rug en slaan zijn darmen ook op hol. Ik denk dat ook hij op zijn eigen manier toeleeft naar het einde van de reis, maar als ik dit hardop zou zeggen, is het beslist niet waar.

De golfplaten pas zullen arriveren als wij al lang vertrokken zijn. Pieter, een Engelse vriend en buurman van Marleen zal er voor zorgen dat ze op het dak worden gelegd. Hij zal ook de gasleiding leggen en de geiser plaatsen die we uit Portugal hebben meegebracht.


Woensdag 21 maart 2012

Twee dagen zijn we onderweg naar Nederland, waar we na een stille en voorspoedige reis de jongens terug zetten in hun eigen wei. Hun verbazing is van korte duur, want gras is gras en hier staat het al lekker lang. Ook voor de bomen die er zijn geplant, hebben ze geen oog. Onze buurman Michael heeft de meidoornhaag geschoren, ieder jaar een keer.
We werken twee dagen aan het opknappen van de stal . De twee nachten slapen we bij buurvrouw Fieke, want ons huis is nog tot juli verhuurd.

De dag voor Luc`s verjaardag zijn we terug in België, de hele familie komt naar het verjaardagsfeest. Twee jaar vindt iedereen wel welletjes geweest. We kunnen bij Luc`s vader logeren, tot twee dagen voor we op ons werk worden verwacht,de camping open gaat. Daar gaan we dan een tijdje wonen, in onze caravan die later voor Lucillo is bestemd.


Einde


Tot slot zal nog zal een laatste stuk volgen, over onze wedervaren na de reis.

Tot dan veel liefs

Helene